# سخنران استاد فیاض بخش
فَمِنْهَا عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَعْقُوبَ ـ قدِّس سرُّه ـ بِإسْنادِهِ عَنْ أبِی عَبْدِالله ـ عَلَیْهِ السلامُ ـ قالَ: مَنْ زَهَدَ فِی الدُّنْیا أثْبَتَ الله الْحِکْمَةَ فِی قَلْبِهِ، وَ أنْطَقَ بِهَا لِسَانَهُ، وَ بَصَّرَهُ عُیُوبَ الدُّنْیَا داءَها وَ دَواءَها، وَ أخْرَجَهُ مِنَ الدُّنْیَا سالِمَاً إلَی دارِ السَّلامِ.[6]
از زهد در دنیا و اعراض از آن نور حکمت که راهنمای طریق سعادت و وصول به مقام کمال انسانیّت است، در قلب ثابت و برقرار شود، و از قلب جریان به زبان پیدا کند، چنانچه در باب اخلاص نیز وارد است که: «کسی که چهل روز برای خدا خالص شود، چشمه های حکمت از قلبش به زبانش جریان پیدا کند».[7]
اخلاص نیز با زهد حقیقی در ترک آمال و مقاصد خود شریک است، و حقیقت حکمت با ظلمت خودخواهی و خودبینی مضادّ و منافر است، و نیز تا محبت دنیا و زخارف آن در قلب است، از عیوب آن محتجب است؛ زیرا که پردۀ محبّت ضخیم ترین حجابها است، چنانچه گفته اند: حُبُّ الشَّی ءِ یُعْمِی وَ یُصِمُّ.[8]
تا محبت دنیا و رغبت به آن در قلب جایگزین است، عیبهای آن، همه حسن می نماید و زشتیهای آن جمیل و جمال نمایش دهد. آن روزی خدای تعالی عیبهای آن را به ما بفهماند، و درد و درمان را به ما ارائه دهد که قلب را از محبّت دنیا تهی و از سرخ و زرد آن اعراض کنیم. پس چون این حجاب غلیظ خرق شد، عیبهائی که به صورت خوبی و نیکوئی و جمال خودنمائی کرده
بود، از پرده بیرون افتد و چون انسان درد و درمان را فهمید، راه سلوک بر او روشن شود و طریق اصلاح برای او آسان گردد.
کتاب تهذیب نفس وسیروسلوک ازدیدگاه امام خمینی ره ۵۱۴
