اگر ما غالبا به یاد خدا باشیم یعنی ایه زیر:
رِجَالࣱ لَّا تُلۡهِیهِمۡ تِجَٰرَةࣱ وَلَا بَیۡعٌ عَن ذِکۡرِ ٱللَّهِ وَإِقَامِ ٱلصَّلَوٰةِ وَإِیتَآءِ ٱلزَّکَوٰةِۙ یَخَافُونَ یَوۡمࣰا تَتَقَلَّبُ فِیهِ ٱلۡقُلُوبُ وَٱلۡأَبۡصَٰرُ
مردانى که نه تجارت و نه معاملهاى آنان را از یاد خدا و برپاداشتن نماز و اداى زکات غافل نمىکند؛ آنها از روزى مىترسند که در آن، دلها و چشمها زیر و رو مىشود. ۳۷ نور
در نتیجه عاشق می شویم و از عبادت لذت می بریم.
چرا؟
چون:
فَٱذۡکُرُونِیٓ أَذۡکُرۡکُمۡ وَٱشۡکُرُواْ لِی وَلَا تَکۡفُرُونِ
پس به یاد من باشید، تا به یاد شما باشم! و شکر مرا گویید و (در برابر نعمتهایم) کفران نکنید! ۱۵۲ بقره
می شه خدا ما رو یاد کنه بعد توی دلمون یه جوری نشه؟ یه جور خوب مثلا عشق
#سخنران استاد شجاعی
دریافت
مدت زمان: 1 دقیقه 30 ثانیه
کیفیت تصاویر در بلاگ بیان بعد از بارگذاری پایین می اد.
ما می دانیم در محضر ربی الاعلی هستیم. اما یادمان می رود.
مربی ورزش تمرین ورزش، مربی هندسه تمرین هندسه و مربی اعلی تمرین بالا رفتن می دهد.
اگر توحید افعالی رو در خود تقویت کنیم و پیوسته خود را در محضر ربی الاعلی ببینیم.
هر حادثه ای را تمرینی برای بالا رفتن می بینیم.
سبحان ربی الاعلی و بحمده
مریضی گناه پاک کن
حرف درشت، تمرین صبر
و .....
خود را در باشگاه زیر نظر مربی اعلی ببینیم.
مشت های مربی، تمرینی هست و برای قوی شدن ماست، برای بالا رفتن ماست.
مربی اعلی چون عاشق ماست با حوادث تمرین می دهد تا بالا رویم و به خودش برسیم.